Letture

Lang en Groen

Jan-Willem en Roos mogen bij Madelief eten. Ze staan in de keuken. Ze helpen Madeliefs moeder bij het koken. Jan-Willem en Roos schillen aardappelen. Madelief breekt spezierbonen doormidden. Ze gooit ze daarna in een pan met water.

'Ik weet een raadsel' zegt Madelief. 'Het is groen, het is lang, het is een plant en je kunt het eten'.
'Een spezierboon' zegt Jan-Willem
Dat is vervelend. Jan-Willem heeft het meteen goed geraden.
'Nee' jokt Madelief, 'Mis, dat is niet goed'.
Ze probeert gauw iets anders te bedenken dat lang en groen is.
'Doperwten' zegt Roos.
'Die zijn niet lang'
'Prei' zegt Jan-Willem
'Dat is niet helemaal groen. Dat is wit aan het eind'
'Tuinbonen' zegt Roos
'Nee'
'Komkommer' zegt Jan-Willem
'Nee'
Ze raden veel te snel. Madelief kan niks bedenken wat lang een groen is. Roos en Jan-Willem weten ook niks meer.
'Zeg het maar' zegt Roos
Madelief zegt niks.
'Ha ha, je weet het zelf niet eens' schreeuwt Jan-Willem
'Jawel' zegt Madelief, 'het is een wortel'
Jan-Willem en Roos zijn even stil
'Dat kan niet' zegt Jan-Willem dan 'Een wortel is oranje'
'Maar hij is wel lang en je kunt hem eten' zegt Roos
'Dat groen, dat zei ik maar om het moeilijker te maken' zegt Madelief
'O' zegt Jan-Willem
Hij denkt na. Dan zegt hij: 'ik heb ook een raadsel. Het is rood, het is dom het begint met een M'
Roos en Madelief begrijpen er niets van. Maar plotseling begint Roos te lachen.
't' is Madelief' Grinnikt ze, 'Dat begint met een M'.
'Precies' zegt Jan Willem. 'Knap hoor'
'Rood en dom' zegt Madelief rood van kwaadheid 'jij maakt het te moeilijk'
Ze smijt de sperziebonen zo hard in het water dat het spat.

(da Guus Kuijer - Met de poppen gooien - Amsterdam 1975)

De gestranden

'Mag ik deze rotsen meenemen pap?'
'Nou, dat wordt een beetje te zwaar Kasper, in de koffer'
'Maar het zijn echte edelstenen, want dat zei je zelf'
'Ja Kas, dat weet ik, maar laat ze toch maar hier'
'Hoe laat gaan we weg pap?'
'Over een half uurtje gaat de bus'
'Naar Athene?'
'Nee, naar Iraklion. En daar gaan we met het vliegtuig naar Athene'
'En dan?'
'Dan drinken we op het vliegveld van Athene eerst een lekker flesje limonade en dan gaan we met een ander vliegtuig door Amsterdam'
'Hoe laat zijn we dan thuis?'
'Vanavond om acht uur lig jij weer lekker in je eigen bedje'
'Hoe laat is het nu pap?'
'Het is nu half vijf'
'Half vijf in de avond?'
'Nee, half vijf in de nacht. Ik zou die zeesterren ook maar hier laten Kas, want die gaan misschien een beetje stinken onderweg'
'Mag ik dan wel de schedel van de Minotaurus meenemen?'
'Ja, dat mag. Nee, niet onder je arm. In de koffer. Zullen we je duikbril er ook maar niet in doen?'
'Nee die hou ik op pap, voor wanneer het vliegtuig in zee stort'
'Be je gek knul, dat gebeurt tegenwoordig niet meer hoor. Zo, nu kan er niks meer bij. Nou, zulle we dan maaar gaan? We moeten nog een heel stuk lopen naar de bushalte'
'Goed'

(da Kees Van Kooten: Koot graaft zich autobio - Amsterdam 1981)

In Amsterdam

Voor mij in ht warenhuis liep een dame. Ze had een prettige rug en ze was, net als ik, op weg naar de uitgang. Toen ze vlak bij de deur kwam passeerde zij de paraplu-afdeling, nam in het voorbijgaan een prachtig nieuw regenscherm met het prijskaartje en al van de toonbank en marcheerde er welgemoed mee naar buiten.

'Ach' riep ik bewonderend.

Het was een misdaad zonder fouten.

'Zei u iets, meneer?' vroeg de verkoopster van de paraplustand, die nu pas opkeek.

'Nee, dank u', antwoordde ik en liep ook naar buiten. Ik was er echt een beetje opgewonden van, want ik heb bet nog nooit van zo dichtbij gezien - stelen. Zoudt u nu geroepen hebben 'Houd de dief'? of zoiets? Misschien was het mijn burgerplicht geweest, maar ik ben zo niet. Ik how me buiten zulke dingen. Ik denk gewoon: o, daar jat iemand wat, zoals je denkt: o, daat gaat een vogeltje.

Je hebt mensen die dan in het geweer komen. Dat zijn bemoeiers. Je hebt bemoeiers en doorlopers en ik ben een doorloper. Daar kun je niets aan doen.

Da Simon Carmiggelt, "Verhaaltjes van vroeger" (1981)